We zijn gisteren uit eten geweest. Even wat rond gevraagd en er waren een paar leuke restaurants in Falun. De ene was Kings arms, de ander Bishops arms. We zijn begonnen in Kings arm, omdat die beter bekend stond. Beiden zijn eetcafès in het centrum van Falun. Uit eten gaan is een dure business. Je moet een beetje op de centen letten en niet de duurste dingen van de kaart eten, dan is het goed te doen. Het toetje waar je naar kijkt (en let even op de lepel, het is een theelepeltje!!!) was ongeveer een tientje. Het was chocoladetaart ter grootte van een flink uitgevallen postzegel. Hij (of zij) was wel ongelooflijk lekker.

Daarna nog even naar Bishops arms. Dat wordt omschreven als een café voor de lagere klasse (klopt) voor een biertje. Biertje kostte zevenenhalve euro, jägermeister afgerond naar beneden een tientje! Was wel fijn even om ‘stads’ te doen. Ook leuk om te merken dat we steeds meer van gesprekken kunnen volgen. Nu moet er bij Worden gezegd dat het niveau in de kroeg niet heel erg hoog is…

Vandaag naar Säter gereden om te ontdekken hoe ver het rijden is naar onze werkplek straks. Het is bijna drie kwartier. Dan lijkt het toch voor de hand te liggen om daar in de buurt te gaan wonen, maar dat gaat echt niet gebeuren. Säter is een heel klein dorpje met een heel groot ziekenhuis.

Het ziekenhuis waar wij gaan werken en de TBS kliniek liggen pal achter elkaar.

Het gebouw op de laatste foto is de plek waar wij gaan werken. Een gigantisch groot gebouw waar drie opnameafdelingen en de crisisdienst zit.Zo aan de buitenkant te zien lijkt het wel alsof elke opgenomen patiënt zijn eigen appartement heeft.

Wij gaan op een van de afdelingen werken, in ieder geval niet bij elkaar. Je hebt dus de acute opvang, gesloten crisisopvang, depressie behandeling met ECT en een voortgezette behandelafdeling. We weten nog niet waar we komen. Dat blijft een verrassing.