Inmiddels ruim een jaar geleden kregen we het vage plan en zijn gaan nadenken over Zweden. Het leek ons een fijn idee om meer zelfvoorzienend te leven; meer ruimte om te leven, te doen en dichter bij de natuur zijn.
In februari 2016 zijn we naar de Emigratiebeurs geweest en kwamen in gesprek met Ljungby Kommun en (Landstinget) Dalarna. Bij beide gebieden zijn we afgelopen zomer wezen kijken en hebben we gesproken over de mogelijkheden die er zijn. Omdat de toegangscriteria waren gewijzigd konden we pas naar Zweden toe wanneer ons taalniveau op C1 zat. Omdat dit een lange weg leek hebben we twee jaar de tijd genomen om de taal te leren, te mijmeren en te sparen. We schreven ons in voor een taalcursus en zetten ons huis te koop.
Nadat we dit hadden gemaild naar Lars van Samarkand2015 kregen we de vraag of we nog geïnteresseerd waren in verhuizen naar Zweden. Ons CV werd bekeken en het skype gesprek liep positief af. Op 16.12.2016 zaten we in Falun aan tafel met de manager van het psychiatrisch ziekenhuis en werd het allemaal concreter: we waren welkom om te komen werken in het psychiatrisch ziekenhuis van Falun/Sater. Eerst 24 weken taalles om op niveau te komen, dan werken op een afdeling om de cultuur en werkwijzen te leren kennen om uiteindelijk met elkaar te gaan kijken wat het beste bij ons zou passen.
We spraken af dat zij de contracten op zouden stellen en wij ontslag zouden gaan nemen en dat we begin februari in Falun aan de taallessen zouden beginnen. De contracten zijn nog niet binnen; misschien wordt het een beetje krap, maar we hopen nog steeds dat het gaat lukken.
Het huis in Assen wordt langzaam ingepakt. Maar het gaat snel. Vanaf vandaag nog 47 dagen.