Ik ben weer terug in mijn flatje van de stichting na een weekendje Furudal. Vrijdagmiddag ben ik naar huis gereden om samen met John de eerste dingen bij elkaar te rapen voor fase 2: verhuizen naar onze tijdelijke 1-kamerwoning. Donderdag krijg ik de sleutel, vrijdag ga ik verhuizen en zaterdag komt John met het volgeladen karretje. Vanaf dat moment wordt het een onrustige periode.

John verwacht dat we meer te verhuizen hebben dan we hadden gepland en rekent nu met een paar keer heen en weer rijden. 1e en 2e weekend van februari komt John naar hier. Derde weekend rijd ik de verhuisbus naar Furudal en terug. Dat weekend kachelen we ook weer terug naar het noorden. Dan is John verder vrij van zijn werk en iets meer tijd voor alles. We hebben dan nog twee weken om alles op te halen en schoon te maken. 1 maart is de overdracht en dan is het voorbij.

Ik zie er wel wat tegenop… ook omdat ik 40 uur werk en het toch gauw 5 uur enkele reis is

Ik stuur eventjes 2 foto’s mee. Eentje van de kerk bij mijn flatje. Op de achtergrond zie je de (bevroren) zee. De ander is in de richting van het centrum. Niet heel bijzonder, maar toch… het wordt wel ons nieuwe thuis.

“Ons stadje”

Vandaag mijn eerste echte sneeuwstorm meegemaakt. Het zweedse KNMI heeft een oranje waarschuwing afgegeven. Er wordt afgeraden de weg op te gaan en je hoort nu thuis te blijven. Het vermoeden is dat de sneeuwschuivers het werk niet aankunnen en mensen vast komen te zitten in de sneeuw. Treinreizigers werd gevraagd zo snel mogelijk op de trein te springen in de hoop dat je nog thuis kan komen. Retespannend allemaal.

Mijn probleem is een stuk kleiner… ik moet 500 meter strompelen en dan ben ik alweer in mijn flatje, hoog en droog. Maar zoals alle eerste keren is het een interessante ervaring.

1. De sneeuw waait horizontaal. Heb je wind mee is er niets aan de hand. Met wind tegen krijg je 1000en kleine naaldjes in je gezicht. Elke ademhaling die je doet maakt dat je bijna stikt in die binnenstormende sneeuw. De meteoroloog noemt dit snörök (sneeuwrook) en noemde het een gevaarlijk fenomeen. Plus dat je overal kleine hoopjes sneeuw verzamelt op je lijf.

2. Het zicht is heel bijzonder. Je kunt weinig zien. Afhankelijk van de kleur van de lantaarnpalen, wordt je omringd door een kleur. In mijn geval wit, geel en oranje. Doordat het sneeuwt zijn deze kleuren een stuk feller. En dat is raar… bijna daglichtsterkte, maar toch slecht zicht. Ik kan mij ineens voorstellen hoe gemakkelijk je de weg kwijt raakt als je weinig oriëntatiepunten hebt.

De oranje waarschuwing is tot ergens morgenochtend. Ik ga wel zien of ik de deur uitkom morgen. Want ingesneeuwd zijn is me tot op heden nog niet gelukt.

Maar is het wel gluren als je weet dat de vorige huurder al vertrokken is en jij de sleutel over twee weken krijgt?

Vandaag dus richting nieuwe huisje gereden. Over de sagavägen. Volgens internet is dit een opgeleukte toeristische route die van de kust van Ö-vik tot de kust in Noorwegen gaat. 570km enkele reis. En die weg gaat dan dwars door ons nieuwe dorpje! Ik moet toegeven, zelfs met alle sneeuw en dus vooral zwartwit beelden, was het een mooi stukje om te rijden.

Het dorpje zelf ziet er ook leuk uit. Her en der zijn de huisjes uitgestrooid over de omgeving. Het is er rustig en heeft toch nog wel wat voorzieningen. Supermarkten, bibliotheek, zwembad, pizzeria, tweede hands winkel, oude kerk en een hembygdsgård (mini-openlucht museum).

Ik had gehoopt even door de ramen van ons flatje te kunnen kijken. Helaas zat de luxaflex potdicht. Aan de achterkant zit ook nog een deur dat grenst aan een soort weilandje.

Ook nog even naar de opslag gelopen om te kijken hoe dit eruuit zag. Dat bleek makelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk iets gevonden wat het zou kunnen zijn… zat vast aan een complex van de woningbouwvereniging. Wie weet.

De fotografiecursus is begonnen met twee opdrachten. De eerste was een zelfportret met je favoriete stoel op je favoriete plaats. Dit was dan ook gelijk dilemma numero uno. Mijn favoriete stoel staat 400 kilometer zuidelijker, en een favoriete plek heb ik nog niet gekozen. Dus dacht ik dat de enige stoel die ik bij me heb een autostoel is. En de plek moest dan maar ergens langs de weg zijn… op naar avontuur. Zo gezegd zo gedaan. Opdracht 2 was fotograferen vanuit een laag standpunt. Eventjes wat geprobeerd, maar toen was de batterij al weer leeg. Waarschijnlijk door de kou (of ouderdom?).

Volgend weekend de eerste lesdagen. Ik ben benieuwd. Daarna weer naar furudal om de aanhanger in te pakken. Dan is het nog maar 3 weekjes buffelen en kunnen we samen uitrusten.

Ik heb mijn 2e week erop zitten in het hogere noorden, maar vandaag kreeg ik voor de eerste keer de mogelijkheid de stad bij daglicht te bewonderen. Nou ja, daglicht, het werd een redelijk sombere en grijze winterdag. Ik had me vooral gericht op de basisdingen: bus- en treinstation, toeristeninformatie, bibliotheek en supermarkten. Vooral in het centrum geweest.

Het mooie hier is dat het een havenplaats is. De zee is bevroren op dit moment (zie foto). Vanaf de haven is alles berg op. Vandaar ook de HOGE just.

De stad is tegen twee heuvels opgebouwd. De enen heeft een skischans, de andere en langlaufgebied.

Je merkt dat mensen beter tegen de kou kunnen. Waar ik met muts en wanten ging, liepen de meeste met hun jas open. Gaandeweg de dag verdween dat allemaal in de tas, maar met open jas…. echt niet.

En als ik dan door zo’n stad loopt probeer ik referenties te vinden om het begrijpbaar te houden. Qua sfeer lijkt het veel op Assen. De mensen zijn ontspannen en rustig. Ik werd zelfs een aantal keer begroet! Qua gebouwen lijkt het wat Oost-Europees. Veel beton en zandsteen.

Het plan is om morgen even langs het nieuwe huisje en de opslag te rijden en als het lukt even door ramen naar binnen te gluren.

Voor nu is het prakjes koken, boekjes lezen die ik als nieuw lid van de bibliotheek meekreeg, en wat voor me uitstaren. En of ja, huiswerk maken voor de nieuwe fotografiecursus.

Een ding is zeker: ik hoop dat de komende weken snel voorbij gaan. In je uppie in Norrland is toch een tikkeltje saai. Samen is alles zo veel leuker.

Richard is vandaag weer vertrokken naar Örnsköldsvik. Zijn eerste wat kortere werkweek zit erop. Het is hem meegevallen en het zijn vriendelijke mensen daar in het hoge noorden. Zoals jullie misschien hebben mee gekregen is het hier en daar erg koud geweest. Richard heeft – 31 graden gehad en hierin Furudals bruk was het tussen de – 20 en – 29 graden. Ik wil jullie niet de sneeuwbeelden onthouden. Er is erg veel sneeuw gevallen de laatste twee weken.

Komende week wordt het wat minder koud en zal er geen sneeuw meer vallen. Even geen sneeuwwchuiven. Boris is denk in het verkeerde land geboren. Hij geniet van de kou en de sneeuw. Is een beetje van slag omdat Richard weer vertrokken is en dat hij weer naar de dagbesteding gaat.

Tot slot nog wat foto´s hoe het er nu een beetje uitziet in het huis in Furudals Bruk. De planning is eind januari spullen verhuizen naar Bredbyn en daarna allles wat over is in de opslag bewaren en dat is gepland halverwege februari. Laatste twee weken zijn gericht op de grote schoonmaak in Furudals bruk.