Gisteren is er zo’n 10 cm sneeuw gevallen op de toch al niet kleine hoeveelheid die er nog ligt.  Maar vandaag kwam dan de zon na een lange tijd weer eens tevoorschijn, wat een mooi beeld geeft van onze toekomstige tuin. Dit wordt een lekker zonnige plek, zoveel is nu al duidelijk.

De weersverwachtingen geven aan dat  halverwege april de warmte (waarschijnlijk) naar het naar het noorden komt. Dat mag van mij nu ook wel zo langzamerhand gaan gebeuren.

Afgelopen woensdag is het contract ondertekend,  gisteren hebben we ons bed verhuisd,  wat plantenpotten meegesleept en de komende dagen brengen we door in ons nieuwe paleisje. De meningen zijn nog wat verdeeld: ik voel me senang, John twijfelt nog wat of hij een goede keus heeft gemaakt.

Er valt nog niet zo heel veel te zeggen. De beste beschrijving is misschien wel dat we “zitten in een gedateerd vakantiehuisje”. Overal hangt teringzooi, lelijke lampen, gedateerde meubelen,  schilderijtjes en lelijke kleedjes op de vloer. Maar het is droog,  het wordt langzaam warmer, en de bank zit lekker. 

De komende dagen gaan we vooral zitten, om ons heen kijken en wennen. 

John is begonnen met het terras sneeuwvrij te maken zodat we buiten kunnen zitten.  (Vandaag wordt er nog 20cm sneeuw verwacht wat de kans wel een stuk kleiner maakt).  Ik ga straks beginnen aan het voorzaaien van de ‘oranje-bruine tuin’. Dat houdt in ongeveer 25 verschilde soorten vaste en 1-jarige planten voorzaaien die in de loop van het jaar kunnen worden uitgeplant. Omdat we naar een lagere klimaatzone zijn gegaan is er meer variatie mogelijk.

Qua kosten hebben we een erg goede keuze gemaakt.  De hypotheek is ongeveer 100 euro in de maand,  het water komt uit een gemeenschappelijke bron en kost 300 euro per jaar.  We kunnen met de winst die we hebben op het vorige huis zonnepanelen aanschaffen en de open haard repareren. We doen er voor het gemak ook nog een warmtepomp bij.  De tuin rond het huis is wel een stukje kleiner,  ongeveer 1000m2. We krijgen van de vorige eigenaar het vruchtgebruik van een stuk land om te moestuinieren. Ook nog een extra stuk over de weg, aan een stroompje, als een soort aardappelveld.

Weer een stap gezet op de zelfvoorzieningladder.

Vandaag, eigenlijk voor het eerst dit jaar, er lekker op uit geweest. Het zou zonnig weer worden met een temperatuur rond het vriespunt. Afgelopen vrijdag had John al koekjes, en dergelijke, gebakken om mee te nemen. Stom genoeg hebben we het fototoestel thuis gelaten.

Skuleskogen is een nationaal park op ongeveer 40 minuten van ons tijdelijke huisje.  Het gebied is gevormd door de laatste ijstijd.  Toen het landijs verdween, veerde het land op en vormden zich bergen,  meren en bossen en nu dus een beschermd terrein voor de liefhebber. 

Er ligt nog zeker een meter sneeuw in het park dus zonder sneeuwschoenen kom je nergens.  Wij zijn naar twee verschillende uitzichtpunten gelopen. Hierbij kon je over de heuvels de zee en de verder gelegen eilanden zien. Boven op de berg hebben we eventjes heerlijk in het zonnetje gezeten.

Het is onvermijdelijk… de lente is  onderweg. Het gaat nog wel een paar weken duren,  maar je ziet de sneeuw smelten, voelt de kracht van de zon en hoort de vogels overal zingen. Nu eten we weer waarom we hier zo graag wonen… zo’n mooi landschap.

En ze zijn al opgekomen, de nieuwe appeltjes.

Het is zo’n bevredigende bezigheid in zaden op te kweken. Elke keer vind ik het weer spannend en boeiend wat er gebeuren gaat.  We zijn nu op de helft van alle pitten. Tot nu toe komen er e ook ke dag een paar een steeds denk ik “dit zal wel de laatste zijn”. Maar nee dus… de eerste krijgt al zijn tweede blaadjes.

Het plan is om ze over te pitten in anderhalve literpakken omdat ze daar dan de hele zomer in kunnen staan en weinig ruimte innemen…. maar dan mogen we nog wel even door eten voor we bij de 24 zijn.

Tijdens het oogstfeestzijn Marjolijn, John en ik op appeljacht gegaan. Op het eiland Sollerön staan zeer veel verschillende soorten en wij zijn op rooftocht gegaan.  Een stuk of 12 soorten geplukt en in de koelkast gelegd.  Vandaag de rust gevonden om ze te planten. De meeste hadden wortels gekregen,  met sommigen hebben we misschien zelfs te lang gewacht.  1 soort had niets gedaan.

Nu hebben we 48 potentiële appelbomen in verschillende variaties.

Hopen dat er een aantal op gaan komen. Ik heb goede hoop,  want tot nu toe is het aardig gelukt.  (Als we nu niet zo vaak zouden verhuizen werd het eindresultaat ook eens zichtbaar).

Voor deze dames en heren is de eerste verhuizing ook al weer gepland… rond de pasen… en in de zomer in de nieuwe tuin.

Gisteren heeft John het huis overgedragen aan de nieuwe eigenaren en daarmee het tijdperk Dalarna afgesloten. Alles is goed gegaan en we kunnen gelijk door naar het nieuwe huis.

Even wat laatste beelden van furudals bruk.

Ze zijn beginnen met het bos om ate zagen.  Dit was al 3 jaar gepland,  maar nu gebeurt het dan echt. Gelukkig wordt rond het huis niets gedaan, dus het gevoel van bij het bos wonen blijft.

De lente is in aantocht.  In het zuiden van Zweden is het al officieel (5 dagen +5), in furudal merk je het doordat de sneeuw in een ijsbaan verandert. Dit kan een aantal weken duren en is eigenlijk een vervelende periode in het jaar. Je moet steeds voorzichtig zijn en kunt nergens echt vaart maken.

En dan afscheid nemen van “bruintje” en “zwartje”. Bruintje is de enige overgebleven kip uit de groep die we kochten toe we hier net waren.  Ze is dus zo’n jaar of zeven.  Gaat volledig haar eigen gang,  kletst veel en is “gemakkelijk in het contact”. En heeft zwartje geaccepteerd als haar schaduw.  Ze lopen los door de tuin. Jammer dat ze niet mee konden verhuizen.  Fijn dat ze geadopteerd zijn.

Vandaag gaan we naar ons nieuwe huis en kijken wat we  eventueel willen overnemen…. spannend!!!