Je moet er wat voor over hebben…. en dan vooral tijd.

Het bakvirus raast nog steeds rond en is nu de zuurdesembrood variant geworden. Afgelopen zondag begonnen met het maken van de starter… water, brood, honing. Elke dag verversen tot het vandaag rijp genoeg was om te gaan bakken. (Precies volgens de planning.)

Vanochtend om 10uur begonnen… meel, water, roeren en dan steeds een half uur wachten. Dit herhaald tot vanmiddag een uur of 4 en daarna verder laten rijzen op het aanrecht. En nu, ruim 10 uur later komen ze net vers uit de oven.

Morgen proeven!

En deze jongedame kwamen we ook nog tegen van de week.

Van de winter hebben we nu het lastigste deel achter de rug. Het licht komt weer terug. En dat gaat hard ook… elke dag een minuut of 5 erbij en je kunt, heel voorzichtig, de straling van de zon voelen.

Over 2 weken krijgen we bezoek. Een vriendin komt samen met haar dochter een weekje skiën.

Gezellig hoor…. met vers brood en elandenvlees…

Het voelt alsof het heel lang geleden is dat we een bericht hebben geschreven. Misschien is dat omdat de maanden december en januari niet de meest dynamische zijn (te donker om echt buiten te zijn). Maar deze is te mooi om niet te laten zien.

Op mijn telefoon heb ik een app die de kans op noorderlicht aangeeft. Ongeveer een uur van te voren krijg je een bericht. Gisteravond kwam dat bericht om 20.30 met een kans van 28%. Zo hoog hadden we dit nog niet gehad. Dus om half tien naar buiten met de hond en dit is dan wat je ziet.

Dit is nu de vierde keer… dus elk jaar een keertje. Maar deze keer was het echt recht boven ons hoofd.

En alleen het idee al… vanaf de zon komt er een massa energie naar de aarde die dan botst met het magnetisch veld en dan het noorderlicht als resultaat heeft. En daar loop je dan “gewoon” eventjes onderdoor. Jammer dat de wind zo koud aanvoelde.

Nu weer terug naar de saaie donkere weken. Maar nog maar eventjes Je ziet elke dag dat het daglicht aan het toenemen is. We komen nu nog in de schemer aan op het werk, maar dat zal snel veranderen.

Ik begin eerst met de feiten: minus 17 graden. Sneeuw minstens 30 centimeter voor het grootste deel niet eerder op gelopen. Afstand ruim 8 kilometer. Een wandeling. Wij hebben dit gedaan, gisteren.

Maar waarom doet een mens zo iets? Het is hard werken, je wordt er moe van… het is koud, maar je hebt het hartstikke warm en je had ook lekker binnen kunnen zitten.

Het is gewoon een goed idee omdat het zo heerlijk is om buiten te zijn, lekker in de zon (ook al zijn het korte dagen), het is windstil. En je komt geen mens tegen, sporen van dieren des te meer.

Er ligt nog te weinig sneeuw om echt te kunnen langlaufen, maar dat wordt misschien deze week opgelost.

Een heerlijk dagje stappen na 3 dagen eenzame afstandskerst.

Er is weer een kamer gepimpt! De woonkamer is opgeleukt met andere kleurtjes, behangetje en canvasdoeken. Gezellig, leuk en fleurig. De ruimte is nu wel wat donkerder geworden en voor het gevoel kleiner maar ook een stuk gezelliger en warmer.

We hebben gelijk zijn om door te gaan met de hal.

En… dan ook nog.. het is vannacht dan eindelijk ook hier gaan sneeuwen (de rest van Zweden is al dagen wit). Dit gaat gestaag door tot morgenmiddag. Ze verwachten ongeveer een decimeter (dat is niets). Voor ons betekent dit sneeuwschuiven, maar ook eropuit met de sneeuwschoenen, langlaufen en misschien ook wel schaatsen. Ze zeggen dat het ijs dik genoeg is.

We zitten al bijna aan de langste nacht, dus het kan alleen maar beter worden.

De hele week al wel ik laten zien hoe mooi het hier is buiten. Maar omdat we in het donker heen en weer rijden van en naar het werk lukt dat niet. Maar gisteren dacht ik… morgen werk ik thuis en zit ik in een conferentie en voordat we beginnen kan ik mooi en paar foto’s maken. En posten.

Echt niet, het was hartstikke bewolkt vanochtend.

Maar toen ik vanmiddag tijdens een saaie presentatie naar buiten keek, zag ik de zon schijnen en dacht ik: fuck it. Mijn baas leest geen Nederlands en weet niet dat ik een blog bijhoud dus ik loop een rondje om het huis en maak wat foto’s om te delen.

Overal, maar vooral in het zuiden, sneeuwt het bergen. Hier? Helemaal niks. Maar het is tyfuskoud (tussen minus 12 en 18) en vanuit het meer komt vochtigheid. Dus is het hier ook wit.

Nu vlug weer doen alsof ik luister…

We beginnen met het slechte nieuws… er is maar een heel klein beetje sneeuw gevallen, veel te weinig om het landschap wintersmooi te maken. Dus geen witte advent. De komende dagen gaat het absoluut sneeuwen in Zweden,  in zowel het zuiden als het noorden, maar hier vermoedelijk niet.  Nou ja,  dan maar dromen over een witte kerst.

We zijn begonnen aan het versieren.  Dit jaar gaan we voor drie bomen. Eentje staat buiten en die hebben we van straat geraapt (echt waar). En kinderboompje (zo werd ie verkocht in ieder geval) voor in de keuken en een gewone voor in de woonkamer. Deze twee hebben in de pot gekocht en komen later in de tuin te staan.

En dat is pas het begin: de tomtens/kerstmannen moeten nog strategisch wodern neergezet, de kerststalletjes moeten nog een plaats vinden en de sneeuwsjablonen moeten nog op de ramen.

Waarschijnlijk komt een dezer dagen de neiging kerststukjes te gaan kopen en overal kaarsen neer te gaan zetten. En op zeker ga ik dit jaar opnieuw proberen een ijslantaarn te maken… dit jaar met een gebruiksaanwijzing. Oh ja, er liggen nog zo’n honderd dennenappels te wachten om geverfd te worden… je ziet het, met het jaar worden we zweedser.

Ruim 3 jaar wonen we nu in zweedse pasteltinten. De woonkamer was blauw…

We hadden al langer plannen om de woonkamer op te frissen, maar nu is hett echt aan het gebeuren.

Wanneer ik het opschrijf klinkt het een beetje als de jaren 80, maar wanneer ik er naar kijk word ik er heel erg blij van.

De muur bij het raam wordt bruin/oranje (is de bedoeling in elk geval), twee andere muren worden grijs/groen en de muur met de kachel wordt bekleed met meubelpaneel. Afgrond met natuurfoto’s op canvas en blankhouten boekenkasten. Zo wordt het eindelijk weer een echte Johnenries-kamer.

Ik word er nu al bij van.

Klein mededelinkje nog: de temperatuur is vandaag overdag onder nul gebleven. Waarschijnlijk blijft dit zo tot eind maart. De meneer die het weer hier voorspelt heeft het gehad over een, vermoedelijk, extra lange zweedse winter. We zullen zien.

Dit weekend is het eerste advent. Dan mogen we helemaal los met de kerstversiering. Voor deze datum wordt het als asociaal gezien (maar steeds meer mensen doen het toch). Op zondag zijn alle winkels open en dan kun je langs de versierde etalages lopen en meedoen met een quiz.

Wij zijn dit jaar zogenaamde tjuvstartare… stiekeme starters. De buitenboom staat, maar de lichtjes gaan pas zondag aan, de drank komt al op tafel.

Vandaag is het de dag dat de Zweden naar begraafplaatsen trekken om een kaarsje aan te steken en met elkaar de overledenen te herdenken. Ik weet bijna zeker dat hetzelfde in Nederland bestaat, maar mijn christelijke geheugen laat me een beetje in de steek (allerzielen?) Hiervoor gaan de winkels een uur eerder dicht. Het is een vrij populaire gebeurtenis. Maar niet voor ons. Wij hebben onze standaard- weekend-dingetjes gedaan. Zoals boeken terug naar de bieb, boodschappen doen en een wandeling gedaan.

Vandaag werd me ineens duidelijk hoe lang we hier eigenlijk al weer wonen. Het landschap wordt steeds gewoner en we komen steeds vaker op plekken waar we al eerder zijn geweest. Voor ons fijn en betrouwbaar, maar voor een blogbericht een stuk saaier. Toch nog wel een paar foto’s gemaakt…

Een nog een nieuwe ontdekking gedaan … een sladressing van mijn favoriete misterdmaakster. Reteduur, maar te spannend om te laten staan. Dus het menu omgegooid naar salade met mosterddressing.

Een van de laatste dagen dat het kon waarschijnlijk. De weervoorspellingen gaven aan dat het vandaag zonnig zou worden, klopt, en dat het 4 graden zou worden, klopte ook. Dus wij dachten om nog een keer buiten te eten voor het echt onder nul komt.

In het noorden van Zweden is het officieel winter geworden, bij ons in Furudal vriest het in de nachten.

Wat ze er niet bij hadden gezegd was dat het door de wind veel kouder zou aanvoelen, ijskoud eigenlijk. Eerst een route langs de riviergenomen, door de bossen met wat meren om daarna een vindskydd (windbescherming) op te zoeken voor een “fikkie en een worsie”.

Zo fantastisch om te doen. Aan een riviertje (wie hoeft te weten dat het dezelfde rivier is als die langs ons huis stroomt), volledige stilte om je heen, en geen druk om van alles te moeten zien, doen of meemaken.

Maar ja, toch maar gauw naar huis en lekker warm bij een ander “fikkie”. Ook zen!