Maar waarom moett het dan gelijk een centimeter of 30 zijn.

De lente was zo lekker in aantocht. Al een week of drie prachtig zonnig met overdag temperaturen boven nul. De sneeuw verdween langzaam en de energie kwam terug. Yes…. het zou weer zomer worden.

Een toen kwam code oranje. Wind. Sneeuw. De kou zou terugkomen. En blijven!

Het sneeuwde zo heftig dat ik gisteren niet met de auto van het erf af kwam. Sneeuwruimen moest ineens met de schep omdat de schuiver er niet meer doorheen kwam. En met pauzes tussendoor omdat het zo reteveel was.

Maar het zieligste vind ik het voor onze plantjes. Die hadden zo gehoopt dat ze gauw naar buiten mochten.

Dit jaar gaat het gebeuren. Dit jaar krijgen we het zweedse klimaat in onze vingers (voordat het definitief is veranderd). Dus hebben we een experiment opgetuigd. Voorzaaien voor de groenten in de kas.

1. Half februari: traditioneel voorzaaien in de huiskamer. Tot nu toe zijn we daar niet zo tevreden over. Lange slungels, veel extra werk.

2. In de kas, half maart. Erop vertrouwend dat de zaadjes wijs genoeg zijn om te bepalen wanneer ze wakker worden.

3. In de kas, in de kas, in de kas. Zaadjes in de grond gestopt met drie lagen transparant plastic. Dat ziet er zo uit:

Nu maar wachten wat de winnaar wordt. In ieder geval komt er eten op tafel. Desnoods uit de supermarkt.

De lente komt. Je begint het nu ook echt te voelen. Van binnenuit komen er allerlei kriebels om dingen te gaan doen. Van buitenaf merk je het aan de zon en de twitterende vogels. Vandaag werd het een graad of 8 en voor het eerst dit jaar konden we in de zon koffie drinken. Wat waanzinnig!!!

En als je dat dan zo lekker zit een kijkt naar alle planten die de winter hebben overleeft, valt je oog hierop…

Drie jaar lang verwennerij opgevreten door zo’n jävla håre. In het nederlands gezegd; kutkonijn. Onze trotse appelbomen. Zelf gekweekt uit pitjes. Twee winters binnen gestaan, twee zomers in een pot vertroeteld. En van de herfst eindelijk geplant. En dat beest (of de hele familie) hebben ze allemaal kapot gevreten. En het is niet alleen bij de appelboompjes gebleven.

En je hoort ons niet praten (gelukkig maar), maar het gaat over dingen als jachtvergunning, soep koken en de hond erop loslaten. Maar dat zal het allemaal wel niet worden. Een van de grote kanshebbers is alles inpakken in de herfst, een kleinere kans maakt “een hek er omheen. Maar de vermoedelijke winnaar is het tegen elkaar zeggen van …. “jij wou toch zo graag in het bos wonen”?

Eerst de foto’s en dan een verhaal?

John liet mij deze twee foto’s zien vanavond. Het noorderlicht had ik gemist omdat ik net in slaap gevallen was. De vogels waren vandaag overdag en was ik op het werk.

Het gesprek hier thuis aan de keukentafel ging als volgt: “hier kijk.” “Wat mooi, heb je dat al gepost?” “Nee, ik plaats nooit meer iets.” “Stuur maar naar mij, dan doe ik het wel even.”

En zo zien jullie de foto’s toch nog en ik moet het verhaal maar even papagaaien. Over het noorderlicht valt inmiddels niet meer zoveel te zeggen. Het is mooi en prachtig, duurt kort en dus je moet er op tijd bij zijn. Over de vogels: Groenlingen, mannetje en vrouwtje die voor het eerst op het voer afkomen. Volgens John hebben ze daar een hele tijd gezeten, keurig steeds een zonnebloempitje oppeuzelen voor ze de volgende pakten. Maar geen ruimte overlatend voor alle andere vogels die dagelijks langskomen en dus nu home hebben.

Wat moett dat heerlijk geweest zijn om daar naar te kijken. Ach, mijn tijd komt nog wel.

Een van de verhalen die hier gaan is dat het na de vasaloppet (90 km langlaufen) lente wordt.  Nou… dat was vorige week,  dus kom maar op. 

We merken ook wel dat de lente er aan komt om ons heen.  Overdag temperaturen boven nul,  de vogels gaan veel vaker zingen en het is  ’s ochtends licht als we opstaan.  In het huis beginnen de tomaten en paprika’s te dansen en het hoofd staat op lente. En van de week ’s nachts en overvliegende kraanvogel.  Dus aan bijna alle voorwaarden is voldaan.

De neiging om veel buiten te zijn is er ook weer.  Vandaag dan maar met zijn vieren aan de grill in het bos.  Zo leuk! Worstjes, broodjes, snoep, hout en koffie in de tas en hop naar een grillhutje, voor een paar uurtjes ouwehoeren bij een fikkie. Leuker wordt het niet.

Sommige mensen zijn gaan trouwen op deze dag, maar ikke niet. Week 8 (in Zweden rekenen ze in weken), begint de boekenuitverkoop. En daar moet je bij wezen. Dus vandaag een vrije dag genomen en los…

Opbrengst dit jaar: vegetarisch koken, tuinieren zonder schep, snoeien, bewegen op je eigen wijze, meubels maken met hout en spijkers en met de camper door Europa. Deze laatste is alvast voor ons pensioen.

Dus komend jaar weer veel klussen en tuinieren. En natuurlijk sparen voor een camper. Wederom een koopje, Zo voelt het althans wel.

Je moet er wat voor over hebben…. en dan vooral tijd.

Het bakvirus raast nog steeds rond en is nu de zuurdesembrood variant geworden. Afgelopen zondag begonnen met het maken van de starter… water, brood, honing. Elke dag verversen tot het vandaag rijp genoeg was om te gaan bakken. (Precies volgens de planning.)

Vanochtend om 10uur begonnen… meel, water, roeren en dan steeds een half uur wachten. Dit herhaald tot vanmiddag een uur of 4 en daarna verder laten rijzen op het aanrecht. En nu, ruim 10 uur later komen ze net vers uit de oven.

Morgen proeven!

En deze jongedame kwamen we ook nog tegen van de week.

Van de winter hebben we nu het lastigste deel achter de rug. Het licht komt weer terug. En dat gaat hard ook… elke dag een minuut of 5 erbij en je kunt, heel voorzichtig, de straling van de zon voelen.

Over 2 weken krijgen we bezoek. Een vriendin komt samen met haar dochter een weekje skiën.

Gezellig hoor…. met vers brood en elandenvlees…

Het voelt alsof het heel lang geleden is dat we een bericht hebben geschreven. Misschien is dat omdat de maanden december en januari niet de meest dynamische zijn (te donker om echt buiten te zijn). Maar deze is te mooi om niet te laten zien.

Op mijn telefoon heb ik een app die de kans op noorderlicht aangeeft. Ongeveer een uur van te voren krijg je een bericht. Gisteravond kwam dat bericht om 20.30 met een kans van 28%. Zo hoog hadden we dit nog niet gehad. Dus om half tien naar buiten met de hond en dit is dan wat je ziet.

Dit is nu de vierde keer… dus elk jaar een keertje. Maar deze keer was het echt recht boven ons hoofd.

En alleen het idee al… vanaf de zon komt er een massa energie naar de aarde die dan botst met het magnetisch veld en dan het noorderlicht als resultaat heeft. En daar loop je dan “gewoon” eventjes onderdoor. Jammer dat de wind zo koud aanvoelde.

Nu weer terug naar de saaie donkere weken. Maar nog maar eventjes Je ziet elke dag dat het daglicht aan het toenemen is. We komen nu nog in de schemer aan op het werk, maar dat zal snel veranderen.

Ik begin eerst met de feiten: minus 17 graden. Sneeuw minstens 30 centimeter voor het grootste deel niet eerder op gelopen. Afstand ruim 8 kilometer. Een wandeling. Wij hebben dit gedaan, gisteren.

Maar waarom doet een mens zo iets? Het is hard werken, je wordt er moe van… het is koud, maar je hebt het hartstikke warm en je had ook lekker binnen kunnen zitten.

Het is gewoon een goed idee omdat het zo heerlijk is om buiten te zijn, lekker in de zon (ook al zijn het korte dagen), het is windstil. En je komt geen mens tegen, sporen van dieren des te meer.

Er ligt nog te weinig sneeuw om echt te kunnen langlaufen, maar dat wordt misschien deze week opgelost.

Een heerlijk dagje stappen na 3 dagen eenzame afstandskerst.

Er is weer een kamer gepimpt! De woonkamer is opgeleukt met andere kleurtjes, behangetje en canvasdoeken. Gezellig, leuk en fleurig. De ruimte is nu wel wat donkerder geworden en voor het gevoel kleiner maar ook een stuk gezelliger en warmer.

We hebben gelijk zijn om door te gaan met de hal.

En… dan ook nog.. het is vannacht dan eindelijk ook hier gaan sneeuwen (de rest van Zweden is al dagen wit). Dit gaat gestaag door tot morgenmiddag. Ze verwachten ongeveer een decimeter (dat is niets). Voor ons betekent dit sneeuwschuiven, maar ook eropuit met de sneeuwschoenen, langlaufen en misschien ook wel schaatsen. Ze zeggen dat het ijs dik genoeg is.

We zitten al bijna aan de langste nacht, dus het kan alleen maar beter worden.