Dit jaar gaat het gebeuren. Dit jaar krijgen we het zweedse klimaat in onze vingers (voordat het definitief is veranderd). Dus hebben we een experiment opgetuigd. Voorzaaien voor de groenten in de kas.

1. Half februari: traditioneel voorzaaien in de huiskamer. Tot nu toe zijn we daar niet zo tevreden over. Lange slungels, veel extra werk.

2. In de kas, half maart. Erop vertrouwend dat de zaadjes wijs genoeg zijn om te bepalen wanneer ze wakker worden.

3. In de kas, in de kas, in de kas. Zaadjes in de grond gestopt met drie lagen transparant plastic. Dat ziet er zo uit:

Nu maar wachten wat de winnaar wordt. In ieder geval komt er eten op tafel. Desnoods uit de supermarkt.

De lente komt. Je begint het nu ook echt te voelen. Van binnenuit komen er allerlei kriebels om dingen te gaan doen. Van buitenaf merk je het aan de zon en de twitterende vogels. Vandaag werd het een graad of 8 en voor het eerst dit jaar konden we in de zon koffie drinken. Wat waanzinnig!!!

En als je dat dan zo lekker zit een kijkt naar alle planten die de winter hebben overleeft, valt je oog hierop…

Drie jaar lang verwennerij opgevreten door zo’n jävla håre. In het nederlands gezegd; kutkonijn. Onze trotse appelbomen. Zelf gekweekt uit pitjes. Twee winters binnen gestaan, twee zomers in een pot vertroeteld. En van de herfst eindelijk geplant. En dat beest (of de hele familie) hebben ze allemaal kapot gevreten. En het is niet alleen bij de appelboompjes gebleven.

En je hoort ons niet praten (gelukkig maar), maar het gaat over dingen als jachtvergunning, soep koken en de hond erop loslaten. Maar dat zal het allemaal wel niet worden. Een van de grote kanshebbers is alles inpakken in de herfst, een kleinere kans maakt “een hek er omheen. Maar de vermoedelijke winnaar is het tegen elkaar zeggen van …. “jij wou toch zo graag in het bos wonen”?

Eerst de foto’s en dan een verhaal?

John liet mij deze twee foto’s zien vanavond. Het noorderlicht had ik gemist omdat ik net in slaap gevallen was. De vogels waren vandaag overdag en was ik op het werk.

Het gesprek hier thuis aan de keukentafel ging als volgt: “hier kijk.” “Wat mooi, heb je dat al gepost?” “Nee, ik plaats nooit meer iets.” “Stuur maar naar mij, dan doe ik het wel even.”

En zo zien jullie de foto’s toch nog en ik moet het verhaal maar even papagaaien. Over het noorderlicht valt inmiddels niet meer zoveel te zeggen. Het is mooi en prachtig, duurt kort en dus je moet er op tijd bij zijn. Over de vogels: Groenlingen, mannetje en vrouwtje die voor het eerst op het voer afkomen. Volgens John hebben ze daar een hele tijd gezeten, keurig steeds een zonnebloempitje oppeuzelen voor ze de volgende pakten. Maar geen ruimte overlatend voor alle andere vogels die dagelijks langskomen en dus nu home hebben.

Wat moett dat heerlijk geweest zijn om daar naar te kijken. Ach, mijn tijd komt nog wel.

Een van de verhalen die hier gaan is dat het na de vasaloppet (90 km langlaufen) lente wordt.  Nou… dat was vorige week,  dus kom maar op. 

We merken ook wel dat de lente er aan komt om ons heen.  Overdag temperaturen boven nul,  de vogels gaan veel vaker zingen en het is  ’s ochtends licht als we opstaan.  In het huis beginnen de tomaten en paprika’s te dansen en het hoofd staat op lente. En van de week ’s nachts en overvliegende kraanvogel.  Dus aan bijna alle voorwaarden is voldaan.

De neiging om veel buiten te zijn is er ook weer.  Vandaag dan maar met zijn vieren aan de grill in het bos.  Zo leuk! Worstjes, broodjes, snoep, hout en koffie in de tas en hop naar een grillhutje, voor een paar uurtjes ouwehoeren bij een fikkie. Leuker wordt het niet.