Het Zweedse KNMI had ons een prachtige dag beloofd, maar dat werd het niet. We hadden een bekende wandeling op het programma staan in Säterdalen. Een wandeling door een ravijn(tje) gemaakt door het beekje de Ljustern. Doordat het op stukken flink diep is komen er planten voor die anders veel verder naar het zuiden voorkomen. De wandeling zelf is heuveltje op en af en dat bijna 15km lang. Het was een relatief koude dag dus de sauna aangezet voor de avond. Ook lekker.

De herfst is in aantocht. Ganzen en kraanvogels komen bij elkaar om te gaan trekken. Bomen beginnen te verkleuren, overal paddestoelen. Dit weekend oogstfeest.

Vanaf nu worden de nachten langer en kouder maar kans op mooi weer overdag weer groter.

We zijn aangekomen in het volgende huisje. Gedeeltelijk bekend terrein want in deze regio hebben we een poosje gewoond en gewerkt. Het huisje (de huisjes) ligt (liggen) in een zeer rustig gebied, aan een meertje en in het midden van niets en tegelijkertijd weer van alles. Het ligt centraal als uitgangspunt maar ver genoeg van alles om een vakantiegevoel te geven. Het is ook ons meest Zweedse verblijf. Hutje 1 is woonkamer en keuken. Er is elektriciteit en koud water. Hutje twee is de slaapkamer met douche en wc. Hutje drie de kinderkamer.

Het toilet is een droogwc. Dit houdt in dat je drolletje in een plastic zak beland en je plasje gaat direct de grond in. Doordat de ontlasting en urine gescheiden wordt gaat het niet ruiken. Een ventilator aan de wc moet daarbij helpen. Het is vooral psychisch denk ik dat mijn hersenen het toch een tikkie onbekwaam vinden.

Vandaag de “husbyringen” gereden en door Stjärnsund gekomen. Leuk om er even op en oude stek te zijn. Ook leuk om te zien dat waar we nu wonen ook goed is.

Het weer was vandaag voor het eerst een stuk minder met regen en 13 graden. Vanaf morgen weer een stijgende lijn. We blijven dus nog wel even wandelen.

Het is een ongelijke strijd vanaf het begin. Een bever hoort beter, ruikt beter en zwemt beter dan wij. Bovendien zijn we in hun terrein dat ze voor een groot deel zelf hebben aangelegd. Het enige voordeel dat wij hebben is ons gezichtsvermogen. Wij zien beter bij daglicht. Maar of dat helpt? Bevers zijn namelijk nachtdieren. Misschien was kat-en-muisspel een beter titel geweest voor deze post.

Maar wat een geweldig mooie ervaring. Om een uur of vijf vertrokken richting bevergebied om na een picknick de kano in te stappen voor een paar uur peddelen.

Het wachten is op de eerste dappere die uit zijn hut durft te komen nadat hij ons al lang aan heeft horen komen. Dat duurde niet zo lang. Vanafdaar is het een kwestie van proberen dichtbij te komen en de bever te volgen op zijn weg. Dit in de wetenschap dat bevers mensen ontvluchten omdat er op ze wordt gejaagd. Dus met regelmaat verdwijnt Ed, of Willem, onder water om op een heel ander stuk weer op te duiken (of helemaal niet meer).

Dit spel houdt je zo lang mogelijk vol totdat je ook je laatste voordeel verliest. Bevers hebben nachtzicht. Op een gegeven moment wordt het te donker voor ons en te gemakkelijk voor hen.

Maar waar is dit nog mogelijk? Om 3 uur in en kano rond te dobberen zonder te praten (als je praat weet je zeker dat je niets te zien krijgt) en in alle stilte bij een opkomende maan midden in en natuurgebied te zijn? Een aanrader!!!

Vandaag begonnen aan het gebied Malingsbo-Kloten, een omvangrijk natuurreservaat in het zuiden van Dalarna. Vooral iets voor mensen die van het buitenleven houden. Relatief onbewoond, veel meren en oud bos. We zijn hier een paar keer en gaan vrijdag bevers spotten. Vandaag eerst maar een gewoon rondje door het bos.

Je kunt al snel merken dat het een gebied is waar je wat langer kunt verblijven. Om de zoveel kilometer staat er een “koja”. Dat is een openbaar gebouwtje waar iedereen de nacht mag doorbrengen. Er is wat hout om te stoken en in dit hutje ook kaarsen en koffie. In de buurt bessen genoeg om een toetje van te maken. Zie John die het diner aan het voorbereiden is….

Je merkt dat de zomer op zo’n eindje loopt…. overal spinnen…

Zoals te verwachten viel hebben we nu geen goede internetverbinding. Dat maakt het een beetje hapsnap.

Afgelopen vrijdag wezen eten met een collega van John en een vriendin van haar. Ben er eigenlijk best wel trots op dat we een hele avond in een vreemde taal spreken… al is die nu niet meer zo heel erg vreemd meer… en dat niemand die avond ook maar een keer zegt dat hij/ zij het niet helemaal begrijpt. Vloeibaar om het zo maar even te zeggen.

Zaterdag een reisdag naar Kopparberg voor het tweede vakantiehuisje. En rit van ruim vier uur over voor ons nog onbekende wegen.

Zondag weer een wandeling gedaan. Deze keer door een cultuurerfgoed. “Pershyttan”. Een ijzermijngebied waar van 1300 tot de jaren 60 ijzer werd gewonnen.

Tijdens een van de rustpauzes nog getuige geweest van een zweeds coronadingetje: autobingo. Midden in de natuur en vanuit een schuurtje.

Vandaag met de steps op stap gegaan voor een ander rondje in de buurt van Kopparberg. Een ding is duidelijk steppen is 10 x zo vermoeiend als wandelen.

En wat we ook opnieuw ontdekken is dat afvallen en elke dag gebak niet samen gaan.

Vandaag is het de laatste dag (voorlopig) dat het boven de 20 graden komt en dus een absoluut “måste” om de berg op te gaan.  De bergen hier zijn niet berenhoog, ze komen net boven de 1000 meter,  maar hoog genoeg om boven de boomgrens uit te komen. Ze zijn ook niet steil dus al met al zeer goed te doen. Voorwaarde om te genieten is: 1) niet verdwalen…. mislukt. 2) geen blaren krijgen… mislukt. 3) zacht briesje op de top… ook niet gelukt.

De natuur blijft fantastisch. Het is rustig en niet-toeristisch, de mensen die je tegenkomt zijn net als wij erop uit om te verkennen en het mooie hier is dat je overal mag lopen… je hoeft niet op de paden te blijven. Al had dit vandaag voordeel en nadelen. Voordeel van op het pad blijven is dat je droog overkomt. Nadeel is dat het pad soms helemaal geen pad is en je gewoon over rotsen en losliggende stenen moet klauteren en kruipen.

En dan vertel ik er niet bij dat’ soms’ ook ruim een uur kan duren (En dan zijn de bergen even niet zo leuk meer.)

Vanochtend om 10.00 weggebracht door de meneer van het kanoverhuurbedrijf naar een deel van de rivier zo’n 25km verderop met als doel van daar weer terug te zakken naar het startpunt.

Het begin van de tocht ging over relatief snel stromend water tussen een aantal eilandjes door. Regelmatig vast komen te zien op de keien vanwege de lage waterstand. Later onderweg werd het dieper en dus ook rustiger. Maar ja, dan blijk je de wind tegen te hebben en moesten we alsnog flink aan de bak. Ruim 5 uur later, en dit keer wel voor de regenbui binnen.

Voor ons was het de eerste keer met wat sneller stromend water. Dat duurde even voor we het goed begrepen en wat vaart konden maken. Uiteindelijk lukte het prima.

Spannende dag. Om 2 dingen. Als eerste zouden we voor het eerst dit jaar en langere bergwandeling gaan maken van zo’n 20 kilometer. Als tweede was er voor later op de dag onweer voorspeld.

Fulufjället is een nationaal park met de hoogste waterval van Zweden. We waren er al eens eerder geweest maar nu met het doel bovenlangs te gaan. “Men gaat van de parkeerplaats bijna recht omhoog de berg op en komt dan op en groot plateau boven de boomgrens om aan het einde van de wandeling weer bijna recht naar beneden te gaan.” Het was geweldig om te doen en een waanzinnig mooie wandeling Onweer? Jazeker! Aan het eind van de wandeling. Beetje regen ook. Maakte het geheel wel spannender moet ik zeggen.

Vandaag de toeristische route richting de bergen. Mooi uitzicht op de rivier Dalälven en een paar koeien. Alleen maar even realiseren hoe mooi het land ook kan zijn.

Vanwege de pandemie laat dit jaar, maar nu gaat het er toch van komen: we hebben vanaf morgen 4 weken vakantie. Vanwege de verplichtingen twee weken in quarantaine te gaan gaat ons bezoek aan NL niet door. We blijven hier in de buurt en gaan Dalarna vanuit verschillende huisjes bezoeken. Wandelen, steppen, zwemmen en de kano staat op het programma.

We beginnen in de bergen bij Sälen om daarna af te zakken naar een merengebied bij Kopparberg met beversafarie. Vervolgens een week in het zuiden van de provincie bij Säter en daarna nog een paar dagen in een nationaal park ergens in niemandsland.

Als we dan weer terugkomen is het hier volop herfst en kunnen we aan de gang met de tuin winterklaar maken. Plan dit jaar is om bloemen voor te zaaien die een winterperiode nodig hebben om te gaan groeien.

Als we goede verbinding hebben komen er vast foto’s.