7 uur ’s ochtends. Opstaan. Hond uit. Minus 18, dus warme kleren aan. Krant lezen via de app. Zowel Nederland als Zweden onder de loep nemen. Ontbijt met zelfgebakken brood. Hout voor de kachel naar binnen halen. Besluit nemen wel of geen boodschappen doen en waar… we doen het niet. Inmiddels minus 16 en de zon schijnt. Het wordt duidelijk al weer sneller licht. Sneeuwschoenen uitproberen. Dwars over de velden. De hond kan los. Hij verdwijnt achter een spoor en is onvindbaar. Zoeken. Roepen. Het wordt niet warmer vandaag. Wat te doen? Auto halen en zoeken? We gaan onderweg naar huis. En dan ineens… geblaf. Boris roept. Reageert op geluiden die wij maken en komt terug. Aan de lijn. Hij mag voorlopig niet meer los. Terug naar huis. Sneeuw schuiven. Kippenhok schoonmaken. Houtkachel aan. Tosti maken. De was draaien. Huis poetsen. En oh ja, de vogels moeten nog extra voer, en een appeltje voor de ree klaarleggen. Warme chocolademelk. En een boek in het zweeds om de taal bij te spijkeren. En dan is het “pas” 14.00.